Μήνυμα από Αλλοδαπών Πέτρου Ράλλη, 28/8

Βασανιστήρια μέσα στο κέντρο κράτησης αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη (Αθήνα). Οι άνθρωποι που κρατούνται υπόκεινται σε βασανιστήρια με βάναυσους ξυλοδαρμούς και στέρηση υγιεινής. Ζητάνε απεγνωσμένα παρέμβαση και στήριξη για να σταματήσει αυτή η κατάσταση της φρικτής βίας.

Επικοινωνία φυλακισμένου άντρα στην Πέτρου Ράλλη με την Πρωτοβουλία αλληλέγγυων για την Πέτρου Ράλλη.

Το κείμενο του μηνύματος:

Σήμερα είναι 28 Αυγούστου 2020, μιλάμε για Πέτρου Ράλλη, το κρατητήριο που μένουνε αλλοδαποί μέσα. Μιλάμε ακριβώς για το 2020, που ζούνε άνθρωποι σε μια κατάσταση… Πήγα να δω έναν φίλο μου που κατάγεται απ’ το Μαρόκο, δεν μπορώ να πω το όνομά του, ήτανε κλειδωμένος μέσα στο δωμάτιό του. Ξυπνάει και του έρχεται ανάγκη να πάει στην τουαλέτα. Φωνάζει τους αστυνομικούς: «Θέλω τουαλέτα, θέλω τουαλέτα» για να έρθουν να του ανοίξουν να πάει να κάνει την ανάγκη του. Του έρχονται μέσα τέσσερις αστυνομικοί, τον πάνε στο προαύλιο, τον πλακώνουνε στο ξύλο –ο ώμος του τού έχει βγει, το σώμα του, όλα είναι κομμένα– και είναι ένας άνθρωπος 1,5 μέτρο, 40 κιλά, δεν είναι πολύ σκληρός άνθρωπος. Τι κατάσταση ζούμε το 2020, ανάμεσα σε κλουβιά που είναι για τα πίτμπουλ ή για πυγμάχους και τα φτιάχνει το ελληνικό κράτος. Είναι ντροπή το κράτος που τα έχει φτιάξει.

Τον είδα με τα μάτια μου, είναι κομμένος, με επιδέσμους ο λαιμός του. Είναι μια κατάσταση, πώς να σας το πω, ανάμεσα στο προαύλιο που είναι 20 μέτρα για τέσσερις πτέρυγες, κάθε πτέρυγα για 30 λεπτά να βγαίνει στο προαύλιο, τις υπόλοιπες 24 ώρες κλειδωμένα μέσα στα σίδερα και να χτυπάς την πόρτα –εμείς τ’ ακούμε πάντα, πάντα ακούμε αυτό το πράγμα: «Αστυνόμε, αστυνόμε, τουαλέτα, τουαλέτα!». Μέσα βρόμα, μέσα σκουπίδια. Μπουκάλια με κάτουρα μέσα, σκατά, γιατί δεν τους ανοίγουνε να κάνουν την ανάγκη τους. Όποιος ακούει τη φωνή μου, σας παρακαλώ, είναι 2020, βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια, γιατί μέσα σ’ αυτή την πτέρυγα, που είναι τετράγωνη σαν το σπιρτόκουτο, μάλλον από έξω κανείς δεν ξέρει ότι έχεις ψυχή εδώ μέσα. Είναι ψυγείο ανθρώπων. Και οι άνθρωποι αυτού του ψυγείου έχουν ψυχή. Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, όποιος μ’ ακούει, βοήθεια, βοήθεια.

Μήνυμα από την Πέτρου Ράλλη, 23/8

Στο κέντρο κράτησης αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη, στην Αθήνα, τα άτομα που κρατούνται αντιμετώπιζαν πάντοτε άσχημες συνθήκες ζωής, ψυχολογική βία, ελλιπή ιατρική φροντίδα, όπως έχουν καταγγείλει αυτοοργανωμένες ομάδες στήριξης των κρατούμενων γυναικών. Πριν από δύο βδομάδες, αφού αστυνομικοί επιτέθηκαν σεξουαλικά σε φυλακισμένες γυναίκες για τελευταία φορά, οι γυναίκες που κρατούνταν στην Πέτρου Ράλλη μεταφέρθηκαν στο κέντρο κράτησης μεταναστών της Αμυγδαλέζας. Από τότε, οι αστυνομικοί είναι ελεύθεροι να εντείνουν κι άλλο τη βία και τα βασανιστήρια στους άντρες. Υπάρχει άμεση ανάγκη για αλληλεγγύη!

Επικοινωνία φυλακισμένου άντρα στην Πέτρου Ράλλη με την Πρωτοβουλία αλληλέγγυων για την Πέτρου Ράλλη.

Καλησπέρα. Σήμερα είναι 23 Αυγούστου 2020. Είμαι ένας κρατούμενος που αυτή τη στιγμή βρίσκομαι δεκατέσσερις μήνες στον τρίτο όροφο Πέτρου Ράλλη Αλλοδαπών. Θέλω να πω για έναν άνθρωπο, κρατούμενο –όπως λένε κρατούμενο, γιατί λόγω χαρτιών δεν υπάρχει κρατούμενος. Ήτανε μαζί μας περίπου τρεις μήνες με βαριά ασθένεια: με ηπατίτιδα και κάτι μεγάλα μπαλάκια στον λαιμό του, δεν ξέρω ιατρικά πώς λέγεται, αλλά άθλια κατάσταση. Πρωί μέχρι βράδυ κλάματα, πρωί μέχρι βράδυ εμείς φασαρίες με τους αστυνομικούς, με τη νοσοκόμα, με τον γιατρό, να τον στείλουμε νοσοκομείο. Χίλιες φορές τον πηγαίνανε νοσοκομείο, τζάμπα, μόνο για βόλτα πήγαινε, γυρνάγανε πίσω. Τελικά στις 17 Αυγούστου 2020 το βράδυ καταφέραμε (με τσακωμό με τους αστυνομικούς, με μπουνιές και κλοτσιές και από αυτούς και από μας) τον στείλαμε στο νοσοκομείο και τον κρατήσανε στον Ευαγγελισμό που εφημέρευε εκείνη τη μέρα. Ευτυχώς που υπήρχανε κάτι άνθρωποι έξω που γνωριζόμαστε και πήραμε τηλέφωνο και κάνανε κάτι ώστε να τον κρατήσουνε στο νοσοκομείο.

Ο άνθρωπος με τέτοια χάλια κατάσταση που είχε… Δηλαδή, εκείνο το βράδυ που τον στείλαμε, με το ζόρι έπαιρνε ανάσα και λέγανε «Δεν είναι τίποτα, πάρε φάρμακα, θα σου περάσει». Κι όταν πήγανε και γυρνάγανε πίσω, οι αστυνομικοί μάς λέγανε «Δεν πήγε να πεθάνει απ’ την αρρώστια που έχει, πήγε να πεθάνει απ’ τα ψυχοφάρμακα που έχει πάρει». Αυτό είναι άλλο θέμα μεγάλο που έχουμε εμείς στον τρίτο όροφο σαν κρατούμενοι με βαριά ασθένεια εδώ. Δεν έχουμε ψυχίατρο. Έχουμε μια γιατρίνα που δεν ξέρω πού τη βρήκανε και τη φέραν εδώ, κάνει και την παθολόγο, κάνει και την ψυχίατρο, κάνει και τη χειρουργό, κάνει και τα πάντα και δεν είναι τίποτα. Εγώ σαν κρατούμενος λέω ότι δεν είναι τίποτα αυτή η γυναίκα. Και μας δίνει κάτι φάρμακα… Ευτυχώς εγώ δεν παίρνω ψυχοφάρμακα, απλά τα υπόλοιπα παιδιά… Γιατί εδώ ούτε τηλεόραση δεν υπάρχει, ούτε ράδιο δεν υπάρχει, ούτε τίποτα δεν υπάρχει. Και πόσο να μιλήσεις, όσο και να μιλήσεις θα τελειώσει μια στιγμή. Χρειάζεσαι φάρμακα να κοιμηθείς να ηρεμήσεις. Παντού είναι κάγκελα και σίδερα.

Τόσο βαριά φάρμακα, ψυχοφάρμακα δίνουνε που όλων των παιδιών είναι φουσκωμένη η κοιλιά τους και έχουν κάτι φουσκώματα ένας στον λαιμό του, ένας στην κοιλιά του, ένας στην πλάτη του, όλοι έχουνε βγάλει αυτό το πράγμα. Και το παιδί που ήτανε νοσοκομείο, ευτυχώς, με τη βοήθεια κάτι ανθρώπων που ξέρουμε από έξω, που είναι άνθρωποι όχι μόνο με τη λέξη, με την ψυχή είναι άνθρωποι, πήγανε, τον είδανε, καταφέρανε μετά –παρά τις δυσκολίες με τα μέτρα του κορονοϊού– καταφέρανε να τον δούνε και μας είπανε μέσα τα χάλια που τον είδαν: χωρίς παπούτσια, χωρίς παντόφλα, χωρίς ένα μποξεράκι, χωρίς τίποτα, μέσα στα χάλια του. Του πήγανε τα πράγματα, τον βοηθήσανε. Ό,τι μπορούσανε, ό,τι πέρασε απ’ το χέρι τους το κάνανε και η γιατρίνα και οι γνωστοί οι άνθρωποι. Η γιατρίνα, όχι η γιατρίνα απ’ το Αλλοδαπών, αυτοί που υπάρχουνε έξω. Τον έχουνε βοηθήσει πάρα πολύ. Ειδικά και σε μας εδώ, από τότε, πριν, που στο διπλανό μας κτίριο ήτανε κρατούμενοι κορίτσια. Τώρα περίπου είκοσι μέρες έχουνε φύγει τα κορίτσια. Τα πράγματα εδώ έχουνε γίνει πάρα πολύ σκληρά. Γιατί τα κορίτσια εδώ είχαν και ανθρώπους έξω, παρακολουθούσανε διάφορες οργανώσεις, κάνανε και μόνες τους αγώνα για φαγητά, για τέτοια, και πάντα εμείς λέμε «κορίτσια, φροντίζατε τους άντρες», τα πράγματα ήτανε πιο ελαφριά. Από τότε που φύγανε τα κορίτσια –και για ποιο λόγο έχουνε φύγει; για σεξουαλική παρενοχλήση που είχανε κάνει αστυνομικοί σε γυναίκες– και είχανε μετακομίσει εκεί και όποιος ήτανε κατηγορούμενος σ’ αυτή την κατάσταση που σας είπα κατευθείαν τις κάνανε μεταγωγή για να χαθούνε. Και από τότε έχει γίνει πιο σκληρό. Και τα φαγητά μας, λόγο σας δίνω, σ’ όποιον ακούει αυτό το μήνυμα, τα φαγητά ούτε γουρούνι δεν τα τρώει. Ανακατεμένα ψωμιά με τα χέρια και σε τελάρα, μαζεύουνε μέσα σκουπίδια και γεμίζουνε, ψωμιά και φαγητά και μας φέρνουνε. Και τι φαγητά; Κάθε μέρα τώρα είναι ρύζι-μακαρόνι-ρύζι-μακαρόνι-ρύζι-μακαρόνι, καθημερινά.

Έχουμε θέμα μεγάλο με τα νοσοκομεία, με τους γιατρούς, έχουμε κάτι ανθρώπους εδώ με βαριά αρρώστια, έχουνε φέρει έναν κρατούμενο δίπλα μας τώρα περίπου δύο βδομάδες, είναι μόνος του, σήμερα πήρε απόφαση να βάλει φωτιά, να ράψει το στόμα του, να κάνει κάτι. Φωνάζει, λέει «Έχω άδεια παραμονής, γιατί με κρατάνε;» και τον έχουνε γεμίσει τόσα ψυχοφάρμακα, […] ξέρω γω, θέλουν να τον κάνουνε ζόμπι. Θέλω όποιος ακούσει αυτό το μήνυμα να μας παρακολουθεί, σας φωνάζουμε σος, βοήθεια, σε παρακαλώ, βοήθεια.

Τελικά τώρα δεν ξέρουμε αυτός ο άνθρωπος τι γίνεται. Θα καταφέρω και θα τον δω και θα του μιλήσω και τα υπόλοιπα θα τα πω καλύτερα. Εμείς σαν άνθρωποι εδώ δεν έχουμε κανένα δικαίωμα σαν άνθρωποι. Ό,τι γράφουν πάνω στα χαρτιά οι αστυνομικοί –ήδη γράφουνε τα δικαιώματά μας στην πόρτα– δεν ισχύει τίποτα για μας. Δεν ισχύει τίποτα για μας. Τα παράθυρά μας είναι σχισμένα, είναι σπασμένα. Μόνο σίδερα βλέπουμε – κάγκελα και σίδερα. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Αυτά.

Μήνυμα από το Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη

Χτες, 15/6. οι κρατούμενοι στις πτέρυγες Δ2 και Δ5 του δεύτερου ορόφου της Πέτρου Ράλλη ξεκίνησαν απεργία πείνας με αιτήματα την άμεση απελευθέρωσή τους ή τη μετακίνησή τους αλλού, αλλά και τα ανθρώπινά τους δικαιώματα (φαΐ, ύπνο, τουαλέτα, περίθαλψη…). Το βράδυ τους ασκήθηκε βία* για να σταματήσουν την απεργία, αλλά δεν τα κατάφεραν. Σήμερα στην απεργία πείνας συμμετέχει και μία τρίτη πτέρυγα, η Δ4. Όταν βγήκαν στην ταράτσα, άρχισαν να φωνάζουν βοήθεια —ο διοικητής, που αναγκάστηκε με αυτό τον τρόπο να τους συναντήσει, τους απάντησε ότι κι αυτός τη δουλειά του κάνει κι ότι τον υποχρεώνει ο νόμος… 160+ άτομα κάνουν απεργία πείνας και ζητάνε κινητοποιήσεις και από τις γυναικείες πτέρυγες κι από τον έξω κόσμο για να αυξηθεί η πίεση. Είναι αποφασισμένοι ν’ αντισταθούν.

* Η πληροφορία ότι μπήκαν ειδικές δυνάμεις δεν έχει επιβεβαιωθεί. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι ασκήθηκε βία και ακούγονταν κραυγές.


Το κείμενο απομαγνητοφωνημένο:

Καλημέρα σας. Είμαι ένας κρατούμενος από 2ο όροφο Πέτρου Ράλλη Αλλοδαπών. Θέλω να σας πω, σήμερα εμείς θα ξεκινήσουμε απεργία πείνας απ’ το Δ2, είμαστε 45 άτομα, και Δ5, που είναι 50 άτομα, και από αύριο το Δ4 ξεκινάει κι αυτό απεργία πείνας. Και μαζεμένα όλα θα γίνουμε περίπου 130-140 ατομα. Και ήθελα να σας ζητήσω και σε σας, τα κορίτσια απ’ τον 3ο όροφο, αν είναι εύκολο να μαζευτείτε, να μιλήσετε μεταξύ σας, κι αν είναι εύκολο, ξέρω είναι πολύ δύσκολο, πάρα πολύ δύσκολο, ντάξει, κι εσείς να κάνετε μια κίνηση να έχουμε πιο πολλή φωνή, μήπως και γίνει κάτι. Έχουμε μιλήσει με διάφορες οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα από έξω και ξέρουνε όλοι τι μας γίνεται. Εδώ δεν έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα, καθόλου δεν υπάρχουν στο Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη.
 
Αστυνομικοί έχουν πλακώσει όλοι με τα ψυχοφάρμακα, όλοι είναι χαπακωμένοι, κανείς δεν ξέρει τι του γίνεται. Πάντα κλειδωμένοι μέσα στα κελιά, υπάρχουν άνθρωποι κλειδωμένοι μέσα στα κελιά 5, 6 μήνες, χωρίς μεταγωγή για πουθενά. Αυτό που θέλει ακριβώς η κυβέρνηση και ο αστυνομικός.
 
Ήθελα να σας πω αν είναι εύκολο να μου απαντήσετε κι εσείς να ξεκινήσετε απεργία, πείνας ή όποιο τρόπο ξέρετε. Από κάτω,
 
Με ελπίδα,
 
Λευτεριά. Γεια σας.