Μήνυμα από Αλλοδαπών Πέτρου Ράλλη, 28/8

Βασανιστήρια μέσα στο κέντρο κράτησης αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη (Αθήνα). Οι άνθρωποι που κρατούνται υπόκεινται σε βασανιστήρια με βάναυσους ξυλοδαρμούς και στέρηση υγιεινής. Ζητάνε απεγνωσμένα παρέμβαση και στήριξη για να σταματήσει αυτή η κατάσταση της φρικτής βίας.

Επικοινωνία φυλακισμένου άντρα στην Πέτρου Ράλλη με την Πρωτοβουλία αλληλέγγυων για την Πέτρου Ράλλη.

Το κείμενο του μηνύματος:

Σήμερα είναι 28 Αυγούστου 2020, μιλάμε για Πέτρου Ράλλη, το κρατητήριο που μένουνε αλλοδαποί μέσα. Μιλάμε ακριβώς για το 2020, που ζούνε άνθρωποι σε μια κατάσταση… Πήγα να δω έναν φίλο μου που κατάγεται απ’ το Μαρόκο, δεν μπορώ να πω το όνομά του, ήτανε κλειδωμένος μέσα στο δωμάτιό του. Ξυπνάει και του έρχεται ανάγκη να πάει στην τουαλέτα. Φωνάζει τους αστυνομικούς: «Θέλω τουαλέτα, θέλω τουαλέτα» για να έρθουν να του ανοίξουν να πάει να κάνει την ανάγκη του. Του έρχονται μέσα τέσσερις αστυνομικοί, τον πάνε στο προαύλιο, τον πλακώνουνε στο ξύλο –ο ώμος του τού έχει βγει, το σώμα του, όλα είναι κομμένα– και είναι ένας άνθρωπος 1,5 μέτρο, 40 κιλά, δεν είναι πολύ σκληρός άνθρωπος. Τι κατάσταση ζούμε το 2020, ανάμεσα σε κλουβιά που είναι για τα πίτμπουλ ή για πυγμάχους και τα φτιάχνει το ελληνικό κράτος. Είναι ντροπή το κράτος που τα έχει φτιάξει.

Τον είδα με τα μάτια μου, είναι κομμένος, με επιδέσμους ο λαιμός του. Είναι μια κατάσταση, πώς να σας το πω, ανάμεσα στο προαύλιο που είναι 20 μέτρα για τέσσερις πτέρυγες, κάθε πτέρυγα για 30 λεπτά να βγαίνει στο προαύλιο, τις υπόλοιπες 24 ώρες κλειδωμένα μέσα στα σίδερα και να χτυπάς την πόρτα –εμείς τ’ ακούμε πάντα, πάντα ακούμε αυτό το πράγμα: «Αστυνόμε, αστυνόμε, τουαλέτα, τουαλέτα!». Μέσα βρόμα, μέσα σκουπίδια. Μπουκάλια με κάτουρα μέσα, σκατά, γιατί δεν τους ανοίγουνε να κάνουν την ανάγκη τους. Όποιος ακούει τη φωνή μου, σας παρακαλώ, είναι 2020, βοήθεια, βοήθεια, βοήθεια, γιατί μέσα σ’ αυτή την πτέρυγα, που είναι τετράγωνη σαν το σπιρτόκουτο, μάλλον από έξω κανείς δεν ξέρει ότι έχεις ψυχή εδώ μέσα. Είναι ψυγείο ανθρώπων. Και οι άνθρωποι αυτού του ψυγείου έχουν ψυχή. Σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, όποιος μ’ ακούει, βοήθεια, βοήθεια.

Από τη Μόρια στην Αθήνα: Κατάληψη μεταναστών στην Πλατεία Βικτώριας και εγκλεισμός στο καμπ του Ελαιώνα

Καθώς η κανονικότητα επανέρχεται και η Ελλάδα είναι έτοιμη ν’ ανοίξει την τουριστική σεζόν, το ελληνικό κράτος πνίγει ζωές μεταναστών, αποσύροντας ανεπίσημα την κοινωνική προστασία και πετώντας κόσμο έξω από τα κέντρα κράτησης, τα στρατόπεδα μεταναστών και τη στέγαση στα σπίτια που τους παρέχουν οι ΜΚΟ. Σ’ αυτές τις συνθήκες, κάποια μεταναστά αποφάσισαν να καταλάβουν μια κεντρική πλατεία της Αθήνας, την Πλατεία Βικτώριας, και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους: «σπίτι, χαρτιά, περίθαλψη κι ελευθερία». Μετά από κάμποσες προσπάθειες εκδίωξής τους και αρκετές παρενοχλήσεις εκ μέρους κατοίκων και αστυνομίας, στις 17 του μήνα μετακινήθηκαν με τη βία στο στρατόπεδο του Ελαιώνα στα περίχωρα της Αθήνας. Ταυτόχρονα έγινε προσαγωγή κάποιων αλληλέγγυων, που τελικά αφέθηκαν. Στις 17 Ιουνίου έγινε κάλεσμα σε πορεία αλληλεγγύης στα μεταναστά που μεταφέρθηκαν σε καμπ, στερούμενα και πάλι την ελευθερία τους. Τη διαδήλωση μπροστά από το καμπ του Ελαιώνα ακολούθησε μια συνέλευση μεταξύ μεταναστών κι ακτιβιστών. Στη συνέλευση αποφασίστηκε η συμμετοχή στην πορεία της 20ής Ιούνη στο κέντρο της Αθήνας. (https://www.kinimatorama.net/event/118964)

Οι δυο πρώτες ιστορίες φέρνουν τις φωνές καταληψιών από την πλατεία Βικτώριας. Η τελευταία φωνή ανήκει σε μια γυναίκα που αναγκάστηκε από την αστυνομία να μεταφερθεί στο καμπ του Ελαιώνα στις 17 Ιουνίου.