Στα Ελληνικά
https://archive.org/details/invisible-radio-gre-version
ή το κατεβάζεις εδώ
Το πρόγραμμα στα ελληνικά
Το σημερινό πρόγραμμα αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος παρουσιάζει τη φωνή ανθρώπων που ζουν στο στρατόπεδο της Μόριας στη Λέσβο και στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας.
Στο δεύτερο μέρος θα κάνουμε μια περίληψη των τελευταίων γεγονότων σε στρατόπεδα, φυλακές και κέντρα κράτησης στην Ελλάδα.
Είμαστε μια ομάδα ατόμων που μένουμε στην Αθήνα και που οι ζωές μας σε συλλογικό και ατομικό επίπεδο έχουν περιοριστεί πολύ από την κρατική ανταπόκριση στην πανδημία του Covid-19. Κλεινόμαστε μέσα για μεγάλο μέρος της ημέρας και αποθρασυμένοι μπάτσοι ελέγχουν τις εξωτερικές κινήσεις μας. Αυτή η αυταρχική αντίδραση στην πανδημία πλήττει ιδιαίτερα τις ζωές εκείνων που μένουν στον δρόμο, των μεταναστών, των ατόμων που υφίστανται ενδοοικογενειακή βία και αυτών που είναι κλεισμένα σε καμπ και φυλακές.
Σ’ αυτές τις συνθήκες, αποφασίσαμε ν’ αφιερώσουμε αυτή την περίοδο αυτοαπομόνωσης και σωματικής απόστασης για να πλησιάσουμε μεταξύ μας και να δημιουργήσουμε δεσμούς. Συνενώνουμε ιστορίες, ιδέες, εμπειρίες και ενημερώσεις απ’ τα άτομα που θεωρούνται παράνομα και αποκλείονται από τους δρόμους, απ’ αυτά που ζουν μέσα σε στρατόπεδα, κέντρα κράτησης και φυλακές (όλων των ειδών) στην Ελλάδα. Βάζοντας ολόκληρα στρατόπεδα και φυλακές στην καραντίνα, κάνοντας ελέγχους ταυτότητας στον δρόμο με ρατσιστικά χαρακτηριστικά και δίνοντας άνιση πρόσβαση στην περίθαλψη, το κράτος με την ανταπόκρισή του δείχνει καθαρά τη ρατσιστική και ελιτίστικη ιδεολογία του, την οποία απορρίπτουμε 100%.
Καλούμε όποιο θέλει να επικοινωνήσει μαζί μας και να μοιραστεί τις εμπειρίες του, τις ιστορίες του ή τις σκέψεις του. Το κάθε άτομο είναι ευπρόσδεκτο να εκφραστεί στη δική του γλώσσα και θα βρούμε μετάφραση. Μπορείτε να μας βρείτε στο email invisible.radio@protonmail.com
—
Το στρατόπεδο της Μόριας βρίσκεται στο νησί της Λέσβου, στα 11 χλμ. από την ακτή της Τουρκίας. Χτίστηκε το 2014 με χρηματοδότηση της ΕΕ, αρχικά ως κλειστό κέντρο κράτησης. Είναι επίσημα το μεγαλύτερο «στρατόπεδο μεταναστών στην Ευρώπη». Από το 2017 και μετά, διαδοχικές κυβερνήσεις εφαρμόζουν πολιτικές που είτε άμεσα είτε έμμεσα αναγκάζουν τον κόσμο να μένει στη Μόρια, μην μπορώντας να συνεχίσει το ταξίδι του ή να βρει κατάλληλη στέγη στην ηπειρωτική Ελλάδα. Γι’ αυτό το στρατόπεδο είναι γεμάτο εφτά φορές πάνω από τη χωρητικότητά του.
Γεια σας, ελπίζω να είσαστε καλά.
Εδώ και περίπου 8 μήνες ζω στη Λέσβο, στο καμπ της Μόριας.
Όπως ξέρετε, το καμπ της Μόριας είναι ένα από τα χειρότερα στην Ελλάδα. Η χωρητικότητα εδώ είναι 3000 άτομα, όμως πάνω από 20.000 μένουν εδώ. Και από υγιεινή, είναι στη χειρότερη κατάσταση.
Κι ελπίζουμε να μη μεταδοθεί ο κορονοϊός στο στρατόπεδο. Γιατί δεν υπάρχει σχέδιο για να τον εμποδίσει. Και με τον μεγάλο πληθυσμό εδώ, αν τον κολλήσει ένα άτομο, γρήγορα θα διαδοθεί και μπορεί να έχουμε καταστροφή.
Ευτυχώς, απ’ όσο ξέρω, μέχρι τώρα δεν υπάρχουν κρούσματα και ελπίζω να βρεθεί σύντομα θεραπεία γι’ αυτό τον ιό. Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. Καλή συνέχεια.
Γεια σας. Ζω στο καμπ της Μόριας 7 μήνες τώρα.
Η κατάσταση αυτή τη στιγμή με τον κορονοϊό είναι η εξής: δεν μπορούμε να πάμε πουθενά, όλος ο κόσμος μένει μέσα, η κατάσταση είναι λοιπόν πολύ δύσκολη.
Ο αδερφός μου τώρα είναι στη Σερβία. Πήγε παράνομα στην Αθήνα: παίρνει πολύ καιρό να περιμένεις για το άσυλό σου ή για τη συνέντευξή σου. Γι’ αυτό έφυγε. Πήγε στην Αθήνα και μετά στη Σερβία, τώρα είναι στη Σερβία. Τα σύνορα είναι κλειστά για τώρα, μα όταν ξανανοίξουν θέλει να πάει στην Ελβετία ή τη Γερμανία… Η υγεία μου είναι καλή και… ο δικός μας κόσμος, απ’ το Αφγανιστάν, κάνει πολλούς καυγάδες εδώ, δε συμπαθιούνται, δεν ξέρω γιατί.
Και το όνειρό μου: θέλω να γίνω ποδοσφαιριστής ή DJ. Αλλά πρώτα θέλω να φτιάξω το μέλλον μου, να βοηθήσω την οικογένειά μου, γιατί η κατάσταση δεν είναι καλή, έχει οικονομικά θέματα. Γι’ αυτό θέλω πρώτα να βοηθήσω την οικογένειά μου. Γι’ αυτό ήρθα: για να βοηθήσω την οικογένειά μου, για να φτιάξω το μέλλον μου.
Κι ευχαριστώ πολύ, το εκτιμώ αυτό.
—
Η ζωή εδώ είναι δύσκολη και ο κόσμος είναι σε άσχημη κατάσταση γιατί δεν έχουμε καλό ρεύμα και τα περισσότερα άτομα ζουν σε μικρές καλοκαιρινές σκηνές με πολύ συνωστισμό. Τώρα ο καιρός χειροτερεύει. Βρέχει πολύ. Όλα είναι μούσκεμα: ρούχα, κουβέρτες, τα λίγα πράγματα που έχει ο κόσμος. Κοιμόμαστε με βρεγμένες κουβέρτες και σκηνές.
Οι ανάγκες του κόσμου είναι μια καλύτερη ζωή, για το μέλλον τους, και πιο καλή υποστήριξη από την ελληνική κυβέρνηση.
Έχουμε πάθει κατάθλιψη γιατί είναι πολύ δύσκολο να ζεις κάπου που κανένα δε σε καταλαβαίνει. Για τις ιδέες μου το περιβάλλον μου αντέδρασε πολύ άσχημα κι αυτό είναι πάντα οδυνηρό για μένα. Είμαι αγνωστικιστής και με έδιωξε η οικογένειά μου και τα πρόσωπα γύρω μου. Δυστυχώς, εκεί που ζούσα, η αστυνομία με έκλεισε μέσα και πέρασα δύο χρόνια στη φυλακή.
Ήθελαν να με σκοτώσουν. Δεν υπάρχει δημοκρατία στο Ιράν. Αν πας να ταΐσεις ένα πουλί, το πουλί θα φύγει. Γιατί ξέρει ότι η ελευθερία είναι πιο σημαντική απ’ το ψωμί. Εγώ μετανάστευσα απλά για την ελευθερία. Με έκλεισαν στη φυλακή και με βασάνιζαν στο Ιράν για δύο χρόνια μόνο και μόνο επειδή δεν είμαι μουσουλμάνος.
Ελπίζω μια μέρα κανένα στον κόσμο να μην το σκοτώνουν γι’ αυτά που πιστεύει. Οι θρησκείες ήταν πάντα βίαιες και πάντα εκμεταλλεύονταν την άγνοια του κόσμου.
—
Η Αμυγδαλέζα είναι ένα κλειστό στρατόπεδο στο Μενίδι, στα βορειοδυτικά της Αθήνας. Είναι το πρώτο κέντρο κράτησης στην Ελλάδα. Άνοιξε το 2012 μέσα σε πολλές διαμαρτυρίες και δεν έκλεισε ποτέ. Μεταξύ άλλων, στεγάζει άτομα πριν την απέλασή τους, καθώς και ασυνόδευτα ανήλικα. Και η Αμυγδαλέζα είναι υπερπλήρης: έχει φτιαχτεί για 250 άτομα, αλλά αυτή τη στιγμή ζουν εκεί μέσα πάνω από 600.
—
Καλησπέρα παιδιά. Χάρηκα πολύ. Ο χρόνος του κορονοϊού. Δεν ξέρουμε τι θα γίνει μετά τον κορονοϊό, αλλά είναι ώρα για το κουράγιο. Και να ετοιμαζόμαστε για το πιο δύσκολο. Θα βάλω και κάποια πράγματα κάποια στιγμή. Για την Αμυγδαλέζα. Είμαστε πιο λίγοι από πριν. Πριν ήμαστε πιο πολλοί. Τώρα είμαστε λίγοι, πολύ λίγοι. Και αυτά τα 250 που λέει ο δήμαρχος, ψεύτης είναι. Μεγάλος ψεύτης είναι. Λογικό από έναν φασίστα.
Τώρα το θέμα δεν είναι μόνο 250 άτομα ή 600. Το θέμα είναι οι συνθήκες που είμαστε εδώ. Δηλαδή το μέρος εδώ, δεν πρέπει να μένει κόσμος εδώ. Γιατί δεν έχει τα πολύ σημαντικά πράγματα που χρειάζεται για να μείνει κόσμος εδώ. Το τελευταίο πράγμα που λέμε τώρα είναι το πρώτο, είναι η καθαριότητα. Δεν υπάρχει, δηλαδή είναι πολύ χάλια η κατάσταση εδώ μέσα. Είναι πολύ χάλια. Δεν έχει καθόλου συνθήκες για να μείνει κόσμος εδώ. Ταλαιπωρείται ο κόσμος μόνο για να κάνει μπάνιο, για να πάει τουαλέτα, για να μείνει καθαρός κάπου. Είναι πολύ δύσκολο. Χωρίς πόρτες, χωρίς διάφορα. Είναι πολύ άσχημη η κατάσταση.
Πριν και μετά τον κορονοϊό, για μένα αυτό είναι πολύ περίεργο. Γιατί από το μέρος που είμαι, το στρατόπεδο, άφησα τον κόσμο κανονικά, νορμάλ, λειτουργεί, και τώρα άλλαξε κάπου. Για μας η εικόνα είναι διαφορετική, πώς αλλάζει. Είμαστε μέσα και βλέπουμε από τα κάγκελα την Αθήνα κάτω. Αλλά δεν ξέρουμε στους δρόμους τι γίνεται. Αλλά η αστυνομία και οι συνθήκες εδώ και το πώς αλλάζουνε τα πράγματα εδώ: πολύ αργά. Θέλω να τα γράψω και αυτά και να τα πω σιγά-σιγά.
Πριν μπω μέσα, ήξερα πολύ καλά, χρόνια, ότι είμαστε σαν παιχνίδι. Μιλάω τώρα για τους πρόσφυγες. Ότι είμαστε όχι *μέσα* σ’ ένα παιχνίδι, εμείς οι ίδιοι είμαστε κομμάτια από αυτό το παιχνίδι και η ζωή μας δεν έχει νόημα σ’ αυτούς. Δε μετράει τίποτα, αν πεθάνεις-δεν πεθάνεις, αρρωσταίνεις-δεν αρρωσταίνεις, τίποτα. Είμαστε αριθμοί και μόνο αυτό. Κανείς δε νοιάζεται τι θα γίνει μαζί μας. Και τώρα όπως είμαστε εδώ μέσα νιώθω ότι έχουμε γίνει πιο φτηνοί, ότι η ζωή μας, οι ψυχές μας έχουνε γίνει πιο φτηνές. Δηλαδή, είμαστε μόνο… τι να πω, ούτε ζώα. Γιατί οι συνθήκες εδώ, ούτε ζώα δεν αξίζει να ζήσουν μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες εδώ.
Αλλά με τον κορονοϊό τώρα, έχουμε καταλάβει (και είναι καλό αυτό κάπου) όλος ο κόσμος, οι λαοί, ότι δεν είναι τίποτα, ότι δεν αξίζουν τίποτα. Άμα έχεις λεφτά, δεν έχεις λεφτά, δεν αξίζεις τόσο πολύ. Μιλάω για το μεσαίο κομμάτι από την κοινωνία, δε μιλάω για τους πλούσιους-πλούσιους, που ελέγχουν αυτό το παιχνίδι. Μιλάω για τον απλό κόσμο. Είμαστε σ’ αυτό το παιχνίδι και είναι σοβαρό παιχνίδι. Εγώ θεωρώ ότι τώρα είμαστε το ίδιο, δηλαδή για το κράτος είμαστε ίδιοι, είτε μέσα είτε έξω. Είμαστε όλοι μέσα. Κι αυτό σημαίνει ότι δεν είναι μόνο για ένα χαρτί που μπορεί να σε βάλει το κράτος μέσα. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για να σε βάλουνε μέσα. Και η γνώμη μου είναι ότι αυτή είναι μία αρχή, δεν είναι το τέλος. Είναι μία αρχή σε κάτι που θα φανεί πιο μετά τι είναι. Είναι η αρχή από κάτι. Ο κίνδυνος δεν είναι *τόσο* πολύ σοβαρός για να μας κάνουν έτσι.
Και κάτι άλλο ήθελα να πω, ότι αυτά τα κέντρα κράτησης εδώ σαν την Αμυγδαλέζα είναι μέρη που φέρνουν μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά για να απελαθούν. Αλλά όπως ξέρω εγώ, είναι πολλά παιδιά εδώ που είναι για απέλαση αλλά δεν τους απελαύνουν. Αν δεν τους απελαύνουν, γιατί τους βάζουν μέσα εδώ μέχρι δεν ξέρουμε πότε; Δηλαδή τώρα δεν έχουν δίκιο να κρατάνε κόσμο εδώ μέσα γιατί δεν μπορούν να κάνουν απελάσεις, άρα γιατί τον κρατάνε; Που όπως λένε δεν είναι καλό να είναι πολύς κόσμος μαζί λόγω κορονοϊού. Γιατί μας βάζουν εμάς πολλά παιδιά μαζί; Χωρίς να έχει καθαριότητα και πράγματα να βοηθήσουν τον κόσμο να προσέχει από αυτό το πράγμα; Γιατί; Δε μετράει η ζωή μας τίποτα; Τι είμαστε; Δεν ξέρω… Κάπου πρέπει να υπάρχει κάποιος να απαντήσει αυτή την ερώτηση. Χωρίς απελάσεις, γιατί είμαστε μέσα; Τι κάναμε να είμαστε μέσα;
Δεν ξέρω αυτό πώς θα προχωρήσει, αλλά θα ήθελα αλήθεια να μιλήσω με έναν από αυτούς που θεωρούν ότι κάνουνε κάτι σοβαρό. Κι αν μπορούσα να μιλήσω με τον ελληνικό λαό γενικά, θα ήθελα να τους πω:
Παιδιά, δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Για να έχουμε διάφορα προβλήματα όπως αυτά στον κόσμο, αυτό σημαίνει ότι δεν πάμε καλά. Δεν έχουν κανένα δίκιο να βάζουνε κόσμο μέσα στις φυλακές μόνο και μόνο γιατί δεν έχει ένα χαρτί. Και μπορεί να έχει μαφία που κυκλοφορεί έξω, επειδή έχει χαρτιά. Θέλω να πω ότι ο κακός και ο καλός δε μετριέται με το “έχει χαρτιά ή δεν έχει χαρτιά”. Δε μετράει έτσι. Δηλαδή εγώ νομίζω ότι δεν έχει δικαιοσύνη πάρα πολλή στη γη και υπάρχουν παραδείγματα: εμείς εδώ στην Αμυγδαλέζα είμαστε ένα παράδειγμα. Δε θα πάνε καλά τα πράγματα σε κανέναν λαό άμα παίζουνε τέτοια πράγματα, τέτοια άδικα πράγματα. Γιατί είναι η ζωή μας, είναι χρόνος από τη ζωή μας. Μας παίρνουνε χρόνο από τη ζωή μας χωρίς λόγο σοβαρό. Χωρίς δίκη. Αλλά κανείς δε μιλάει γι’ αυτό. δεν έχω και προβλήματα έξω με την αστυνομία, ποτέ. Το αντίθετο. Καλά ήμουν και πολύ καλά. Επειδή δεν είχα χαρτιά γιατί δεν ήθελαν να μου δώσουνε χαρτιά. Ούτε κανείς δεν ήθελε να ασχοληθεί σοβαρά με τα προβλήματά μας. Δεν ερχόμαστε για τουρισμό. Ο τουρισμός δεν είναι έτσι… Άρα έχουμε σοβαρά προβλήματα. Θεωρώ αυτό ότι πρέπει να το καταλάβει ο κόσμος κάποια στιγμή. Ότι παιδιά, δεν είναι με χαρτιά να είσαι καλός ή κακός. Δε μετράει με χαρτιά. Μετράει με καρδιά. Νομίζω.
Γιατρό έχει κανονικά, αλλά δεν πας και εύκολα στη γιατρό εδώ, που είναι μια κοπέλα που έρχεται για να μοιράζει φάρμακα, μόνο αυτό. Δεν έχει και σοβαρό πράγμα με το γιατρό εδώ. Και αν έχεις θέμα, είναι πολύ δύσκολο να πας γιατρό. Είναι πολύ δύσκολο. Και για δόντια, ξέχασέ το. Κανείς δε στο φτιάχνει. Πριν εγώ είχα θέμα με το δόντι, πήγα και σε έναν αστυνομικό, είπα: Έχω πρόβλημα με το δόντι σοβαρό. Τι πρέπει να κάνω για να πάω γιατρό, να βρω λύση; Τι;
Μου λέει: Δεν ξέρω. Δεν έχει καμιά ιδέα. Φέρνουνε κόσμο εδώ να δουλέψει χωρίς να ξέρουνε τι έχεις δικαίωμα και τι δεν έχεις. Δηλαδή δεν ξέρω τι θεωρούν ότι είμαστε εδώ. Δεν ξέρουνε οι ίδιοι, η αστυνομία, καλά τη δουλειά τους, αυτή που κάνουνε εδώ. Δεν ξέρουν ακριβώς τι πρέπει να κάνουν και τι δεν πρέπει να κάνουν. Όπως και μέχρι τώρα έρχονται και μοιράζουν πράγματα στους μετανάστες εδώ, αλλά χωρίς γάντια και μάσκες. Μπαίνουνε, βγαίνουνε. Ο κίνδυνος μπορεί να είναι από έξω. Είπα σε έναν αστυνομικό: Να προσέχεις, να βάλεις γάντια, να βάλεις τέτοια, γιατί να μην τα βάλεις;
Από τον ιό δεν έχουμε καμία προστασία. Τίποτα, τίποτα. Δεν είμαστε στην Ελλάδα εδώ, είμαστε κάπου χαμένοι, δεν ξέρω πού, αλλά δεν είναι Ελλάδα εδώ, ούτε Αθήνα πρέπει να είναι. Αυτό το μέρος δεν πρέπει να υπάρχει εδώ. Κανονικά δεν πρέπει. Η Αθήνα είναι πολύ όμορφη για να γίνει ένα μέρος σαν αυτό μέσα. Αλλά ποιος μας κοιτάζει, ποιος βλέπει τι γίνεται; Ποιος; Δε βλέπει κόσμος, μόνο εμείς, εδώ.
Αλλά προσπαθώ να αντέξω με τα βιβλία που έχω, γράφω πράγματα. Σήμερα ήτανε πολύ άσχημη μέρα. Φύσαγε πάρα πολύ, που είμαστε στο βουνό. Έβρεχε, κάνει κρύο, δεν έχει πόρτες, το ρεύμα κόπηκε, ούτε στα κινητά τηλέφωνα δεν έχουμε μπαταρία. Είναι δύσκολα, αλλά αυτό, όσο είναι δύσκολα τόσο μαθαίνουμε να γινόμαστε και πιο δυνατοί. Αυτό.
Και παιδιά δε μιλάω, εδώ και δύο-τρεις μέρες, τη μέρα γιατί δεν έχουμε ρεύμα. Δεν έχουμε ρεύμα κάθε μέρα τώρα, δεν έχουμε ρεύμα. Μόνο το απόγευμα έρχεται.
Τώρα γίνεται συχνά, έχουμε 3-4 μέρες κάθε μέρα, δεν ξέρω για ποιο λόγο. Αλλά εδώ, παιδιά, από κάπου, δεν είμαστε στην Αθήνα, ούτε και στην Ελλάδα εδώ. Δεν ξέρω πού είμαστε, αλήθεια.
—
Νέα από τους αγώνες μέσα σε στρατόπεδα και φυλακές σε όλη την Ελλάδα…
Στις 19 Μαρτίου, 1200 μεταναστά ξεκίνησαν απεργία πείνας στο στρατόπεδο της Κορίνθου.
Την Παρασκευή 3 Απριλίου, στο καμπ του Παρανεστίου, 300 με 400 άτομα ξεκίνησαν απεργία πείνας λόγω του απαράδεκτου φαγητού. Το βραδάκι τούς είπαν ότι η ποιότητα του φαγητού θα βελτιωνόταν, αλλά τελικά τους δόθηκε το ίδιο φαΐ. Μετά απ’ αυτό αποφάσισαν να ξεκινήσουν απεργία πείνας ως διαμαρτυρία ενάντια στις συνθήκες μέσα στη φυλακή. Στις 9 το βράδυ της ίδιας μέρας, μπήκαν στα κελιά δύο διμοιρίες αστυνομικών που χτύπησαν τον κόσμο και μετά τον ανάγκασαν να φάει. Εκείνο το βράδυ, κάποια άτομα μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με τραύματα από την επίθεση και άλλα κρατήθηκαν έξω μέχρι τις 3 το πρωί για τιμωρία.
Από τις 5 Απριλίου, αυτοοργανωμένες ομαδες καθαρίζουν τα στρατόπεδα στη Μόρια, τη Χίο και τη Λέρο εξαιτίας της αδράνειας του κράτους, που δεν καθαρίζει τα μεγάλα βουνά από σκουπίδια που βρίσκονται παντού στα στρατόπεδα και αδιαφορεί τελείως για τις συνθήκες υγιεινής.
Στις 5 Απριλίου, άτομα που κρατούνται στο ΠΡΟΚΕΚΑ της Μόριας ξεκίνησαν απεργία πείνας. Τέσσερις κρατούμενοι έραψαν τα στόματά τους σε διαμαρτυρία —όμως μετά από λίγες ώρες ήρθε γιατρός για να τους βγάλει τα ράμματα με τη βία. Μια μονάδα των ειδικών δυνάμεων παραμένει εκεί και συνεχώς απειλεί και κοροϊδεύει τους απεργούς πείνας. Κάποιοι λίγοι βγήκαν από τα κελιά τους για ανάκριση και τουλάχιστον ένας απ’ αυτούς έφαγε ξύλο. Μετά από τρεις μέρες, η απεργία πείνας έληξε, αλλά οι συνθήκες της λήξης της παραμένουν άγνωστες γιατί η αστυνομία έχει μπλοκάρει την επικοινωνία των κρατουμένων μεταξύ τους και με τον έξω κόσμο. Στα άτομα που κρατούνται εμποδίζεται η πρόσβαση στα τηλέφωνά τους κατά τις εργάσιμες ημέρες, πράγμα που τα αποκόπτει από τα δίκτυα στήριξής τους. Μέσα στην εβδομάδα, η αστυνομία μπλόκαρε την επικοινωνία μεταξύ δωματίων στη φυλακή.
Στις 6 Απριλίου, κόσμος στο στρατόπεδο της Μαλακάσας διαδήλωσε ενάντια στην έλλειψη φαγητού. Ήταν η δεύτερη μέρα που το στρατόπεδο παρέμενε κλειστό λόγω καραντίνας.
Ως τις 7 Απριλίου, δύο άτομα είχαν πεθάνει επιβεβαιωμένα και ένα αγνοούνταν στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα. Το στρατόπεδο στις Καστανιές έχει εκκενωθεί με τη βία.
Στις 9 Απριλίου έγινε εξέγερση στις γυναικείες φυλακές της Θήβας μετά τον θάνατο της 35χρονης Αζιζέ Ντεμίρογλου. Οι συγκρατούμενες της γυναίκας μιλάνε για συμπτώματα κορονοϊού και ζητάνε άμεση προστασία και μέτρα αποσυμφόρησης.
Περιγραφή από μέσα: «έβηχε πολύ, είχε πυρετό, πόναγαν τα κόκκαλά της και εμφάνισε δύσπνοια. Μας είπαν ότι είχε ίωση. Και τώρα μας λένε ότι πέθανε από την καρδιά της. Φοβόμαστε ότι εάν είχε κορωνοϊό έχουμε κολλήσει όλες. Δεν μας έδωσαν ούτε αντισηπτικά, ούτε γάντια. Λίγη χλωρίνη μόνον σε ένα μπουκάλι νερού. Είμαστε στο έλεος του θεού. Βοηθήστε μας. Στη Θήβα υπάρχουν και κρατούμενες μωρομάνες, με παιδάκια μέχρι 3 ετών. Βοηθήστε μας.»
Πριν περίπου έναν μήνα, μια άλλη γυναίκα είχε πεθάνει εκεί. Μια άλλη κρατούμενη είπε: «παρά τις υποσχέσεις για αποσυμφόρηση των φυλακών, λόγω της πανδημίας του κορονοϊού, τίποτα δεν έχει γίνει ακόμη. Tα νοσοκομεία δεν δέχονται ασθενείς από τις φυλακές, γιατρός δεν υπάρχει στη Θήβα. Θα έπρεπε να έχουν αποφυλακιστεί οι ευπαθείς ομάδες. Φυλακισμένες είμαστε. Όχι θανατοποινίτισες.»
Στις 17 Απριλίου, κρατούμενοι στις αντρικές φυλακές Κορυδαλλού ανακοίνωσαν απεργία εργασίας και αποχή συσσιτίου σε διαμαρτυρία ενάντια στη συμφόρηση και το πολύ κακό επίπεδο υγιεινής, ειδικά τώρα με την πανδημία του κορονοϊού. Οι κρατούμενοι στέκονται επίσης αλληλέγγυοι και σε άλλες φυλακές ενάντια στη βίαιη καταστολή με την οποία το κράτος απαντά στις κινητοποιήσεις και στα αιτήματά τους για στοιχειώδη υγιεινή και προστασία από τον κορονοϊό.
Στις 18 Απριλίου, ξεκίνησαν κινητοποιήσεις στο στρατόπεδο ΒΙΑΛ στη Χίο μετά τον θάνατο μιας 47χρονης γυναίκας, μάλλον από καρδιακή ανακοπή ή πνευμονική εμβολή. Είχε βρεθεί στο νοσοκομείο για δύο μέρες, αλλά μετά από ένα αρνητικό τεστ για τον κορονοϊό, την έστειλαν πίσω στο στρατόπεδο. Εκεί περιορίστηκε σε ένα από τα καινούρια κοντέινερ έξω απ’ το καμπ, ως προληπτικό μέτρο απομόνωσης, με ελάχιστη ιατρική φροντίδα. Βρέθηκε νεκρή από τον άντρα της την επόμενη μέρα. Η αντίδραση του κόσμου ήταν να κάψει τα διοικητικά κέντρα του στρατοπέδου, την υπηρεσία ασύλου και αυτοκίνητα. Η αστυνομία απάντησε στους εμπρησμούς και τις κινητοποιήσεις ρίχνοντας κατευθείαν δακρυγόνα. Στη συνέχεια, η φωτιά εξαπλώθηκε σε μια περιοχή όπου στεγαζόταν κόσμος. Δεν υπήρξαν τραυματισμοί από τη φωτιά, αλλά το φαγητό είναι σε ακόμα μεγαλύτερη έλλειψη γιατί καταστράφηκε η αποθήκη.
Στις 26 Απριλίου, 600 άτομα που είχαν μεταφερθεί απ’ τη Μόρια στο κέντρο κράτησης στις Σέρρες δημοσίευσαν ένα ανοιχτό γράμμα όπου καλούν την ΕΕ να κάνει κάτι για τις άθλιες συνθήκες στις οποίες ζουν. Αναφέρουν ότι ζουν σε υπερπλήρεις μικρές σκηνές μες στη μέση του πουθενά, χωρίς ρεύμα και φως παρά μόνο απ’ τους δρόμους. Δεν έχουν καμία πληροφόρηση για τις διαδικασίες ασύλου τους και δεν έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες ασύλου.
Στις 7:30 το πρωί στις 26 Απρίλη ξέσπασε φωτιά στο στρατόπεδο της Σάμου που άφησε 100 άτομα χωρίς στέγη. Η αστυνομία εμπόδισε τον κόσμο να διαφύγει, λόγω των μέτρων κατά του κορονοϊού. Μια δεύτερη φωτιά ξεκίνησε γύρω στις 9μ.μ. και μια τρίτη λίγο πριν τις 10. Οι εντάσεις που προκάλεσαν τη φωτιά λέγεται πως οφείλονται στον συνωστισμό και την αδιαφορία για τα μέτρα υγιεινής μέσα στα καμπ, και συγκεκριμένα στις μεγάλες ουρές για βασικά πράγματα όπως φαΐ και μπάνιο.
Το πρωί της 29ης Απριλίου, έγινε διαδήλωση έξω από την κύρια είσοδο του κέντρου υποδοχής και ταυτοποίησης της Μόριας. Λένε ότι σε περίπτωση κρούσματος στο καμπ ο κόσμος είναι ανυπεράσπιστος.
Στις 4 Μαΐου, άτομα που μεταφέρθηκαν από στρατόπεδα στα νησιά στην Έδεσσα, στην Άρνισα, στην Παναγίτσα, το Κιλκίς και τις Μουριές αναγκάζονται να κοιμούνται σε πούλμαν επειδή ντόπιος κόσμος τούς εμποδίζει την πρόσβαση στα ξενοδοχεία που έχει κλείσει ο ΔΟΜ για τη στέγασή τους.
Τον Απρίλη και τον Μάη υπάρχουν πολλές καταγγελίες για παράνομες επαναπροωθήσεις στην Τουρκία από το λιμενικό και τη συνοροφυλακή. Αυτές γίνονται κρυφά, αφού λόγω των αυστηρών μέτρων καραντίνας που επέβαλε το ελληνικό κράτος είναι δύσκολο να βρεθεί κόσμος εκεί για να τις δει, να τις καταγράψει ή να εναντιωθεί σ’ αυτές.